Albalı ağacı vardı həyətimizdə. Böyük çətiri, iri gövdəsi vardı...

İlk baharda yaşıllaşar-çəhrayılaşar, payız gələndə saralar-bozarardı hər zaman.

Bəzən yanılardı-səhv salardı fəsilləri... qışda erkəndən oyanar, bəzənərdi çiçəklərlə...

Qarşıdan gələn şaxtadan xəbərsiz sevinərdi öz-özünə...

Sonra ani sərt bir çovğun uyudardı onu yenidən...

Hər zaman tələsərdi... Ən tez çiçəkləyərdi-bəzəyərdi ətrafı,

Oyadardı  insanların donmuş duyğularını şən görünüşüylə...

Çağırardı ətrafına quşları, böcəkləri,

Yazın şirin nəfəsində baş-başa verib oxuyardı şirin nəğmələr...

Yay keçər al-qırmızı albalılar dərilərdi kiçik əllərlə, üstünə çıxan 2 dəcəl. şən uşaq tərəfindən:

“mənə də-mənə də!”-deyərdi 1i həmişə...